نامه اي به كروبي، به بهانه تولد مهرباني در مهر

نامه اي به كروبي

نرگس محمدی

آقاي كروبي عزيز

"مدت ها پيش بايد اين نوشته را مي نوشتم، اما هر بار محذوريتي داشتم. زماني كه همسرم در زندان بود و شما در راس مجلس، نوشتن اين مطالب مي توانست حمل بر اين شود كه به خاطر رسيدگي و پيگيري وضعيت همسرش مي باشد. زمان انتخابات رياست جمهوري كه شما نامزد بوديد، نوشتن اين مطلب حمل بر كنش سياسي و تبليغاتي ميشد، اما اكنون نه شما رئيس مجلس هستيد و نه نامزد رياست جمهوري و تمام امكانات شما از جمله روزنامه، دفتر حزب، دفتر شخصي و... را هم از دست داده ايد و راحت تر ميتوانم آنچه را كه مدتها پيش ميخواستم، بنويسم."

از نظر من آقاي كروبي كه در دوران زندان همسرم آشنا شدم، همان شخصي است كه 8 سال پيش در قامت رييس قوه مقننه ديدمش. چهره اي آرام و قلبي رئوف.

در مجلس ششم زماني كه او رئيس مجلس ششم بود و ما خانواده هاي زندانياني سياسي و عقيدتي، برخي از نمايندگان مجلس حتي حاضر به گفت و گو كوتاه با ما نبودند و پاسخ ساعت ها انتظار ما را به سردي مي دادند، اما دفتر رئيس مجلس به روي هر خانواده اي باز بود و فرزندش حسين اقا با همان ادب و احترامي كه نسبت به مقامات و مهمانهاي پدر به جاي ميآورد، با خانواده ها برخورد مي كرد و دفتر رئيس مجلس پناهگاهي براي خانواده هاي زندانيان سياسي- عقيدتي بود.

قبل از دوره بازداشت ملي-مذهبي ها هم دفتر مهدي كروبي محلي براي دلجويي و كمك به خانواده هاي زندانيان سياسي بود و ما راهي را كه بسياري با اميد پيموده بودند، مي پيموديم وپس از مانيز همان بود. چنانچه در روزهاي سخت جنبش دانشجويي نيز كروبي ميزبان خانواده هاي آنان شد.

ادامه مطلب

زماني كه نيروهاي ملي –مذهبي و نهضت آزادي با بيانيه هاي شديد و غليظ مقامات قوه قضائيه كه در تلويزيون قرائت ميشد، برانداز نام ميگرفتند و فضاي سنگيني عليه شان به وجود آمده بود، كروبي با شهامت و شجاعت اعلام كرد كه آنها نه تنها برانداز و مخالف نيستند بلكه فقط منتقدند. البته بديهي بود كه با چنين اظهار نظرهايي تا چه حد مورد ملامت هم ترازانش قرار ميگرفت.

كروبي فقط دلداري نميداد و دلجويي نمي كرد بلكه با هر مقامي كه ميتوانست تماس برقرار ميكرد و تا جايي كه توان داشت گره از كار مي گشود و ما خانواده ها بارها شاهد بوديم كه حتي پيش خانواده ها با مسولان تماس مي گرفت و خواسته هاي ما را عينا و گاه تندتر مطرح مي كرد و پاسخ مي خواست.

وقتي از سفر عربستان بازگشته بود و خانواده ها براي ملاقات وي نه به خاطر حج بلكه تظلم خواهي رفتند، براي هر خانواده تكه اي از پارچه متبرك كعبه آورده بود كه براي مادران وزنان مذهبي آرام بخش و تبرك با ارزشي بود. باز به ياد دارم زماني كه ليلا خانم از بي تابي كودكان خردسالش گفت و از غم، اشك از چشمانش ريخت، كروبي كه با لحن پدري دلسوز كه گويي دخترش را دلداري ميداد، از مسافتي كه با او فاصله داشت با شتاب نزديك امد و از خانم خواهش كرد كه ناراحت نباشد و قول داد هر كاري بتواند خواهد كرد.

از همين روي بود كه همان ايام زماني كه خبر بستري شدنش را شب از تلويزيون ديدم ناگهان متوجه شدم كه بي اختيار ميگريم و فردا كه به اتفاق برخي خانواده ها و خانم حقيقت جو به عيادتشان در بيمارستان رفتيم، ديگر خانواده ها نيز در بيمارستان منتظر عيادت از دلجويشان بودند، گويي كه عزيزي از خويشاوندانشان در بستر بيماري بود.

اما اين روزها نامه هاي خانواده شهدا از جمله فرزندان و نورچشمان محترم شهيد همت و شهيد باكري را مي خوانيم كه نام كروبي نامي آشنا براي چنين خانواده هاي رنج كشيده اي است. با خواندن اين مطالب، انگيزه ام براي ذكر دلسوزي هاي بشردوستانه ايشان بيشتر شد.

ميتوان گفت در طول دوران مرارت هاي برخي خانواده هاي آسيب ديده ايراني چه در جنگ و چه بازماندگان شهدا و چه خانواده هاي بلاكش زندانيان سياسي طي سالهاي اخير، كروبي آشنا چهره و آشنا نامي است كه به نيكي از ان ياد ميشود.

و خرداد زمانه ديگري بود از چند جهت: ديگر جنگ عراق عليه ايران نبود و رزمندگان جبهه ها مطرح نبودند و كروبي هم ديگر رئيس مجلس نبود، بلكه انتخابات رياست جمهوري اسلامي بود و كروبي هم مغضوب كساني كه قدرت در دست داشتند و ملتي كه اراذل، اوباش، منافق، ضد انقلاب و اغتشاشگر خوانده ميشدند. در چنين شرايطي كروبي، نام خود را يك بار ديگر آشناي آسيب ديدگان كرد. در شرايطي كه گلوله به روي سينه و سر جوانان ملت گشوده شده بود و زندانها هزاران هزار ايراني را با سركوب و شكنجه پذيرا بود و كهريزك قتلگاه جوانان بود و فرمان دهندگان در تمام رسانه ها از برخورد قاطع با ملت سخن مي گفتند، ايستادگي كروبي فقط براي دفاع از خود به عنوان نامزد رياست جمهوري نبود، بلكه در دفاع از حقوق مردم ايستاد و بعد چيزي فراتر از آن شد. كروبي اين بار از نامداران عرصه سياست، جنبش دانشجويي، عرصه قلم، وزرا و وكلا حمايت نميكرد و به رسم حاكمان سخن نمي گفت، بلكه معترضانه از بي نام و نشان ترين ها ميگفت و مي نوشت.

كروبي و موسوي كه كميته صيانت از آرائ را قبل از انتخابات تشكيل داده بودند، كميته رسيدگي به آسيب ديدگان را تشكيل دادند وحال مي بايست شجاعت را نه تنها در عرصه سياست بلكه در عرصه حقوق بشر در پيش ميگرفتند. اوضاع به گونه اي رقم خورد كه به جاي صيانت از آرائ بايد از فرزندان ملت دفاع مي كردند و به حق همان شد.

آقاي كروبي عزيز و محترم

"به حق آنچه انتظار مي رفت را انجام دادي. اگر جز اين مي كردي جاي تعجب بود. نامه هاي اعتراض اميز شما نسبت به تقلب در انتخابات به نامه هاي افشاگرانه و اعتراض آميز نسبت به نقض حقوق بشرتبديل شد. اما نه نقض حقوق بشر به سبك گزارشگران حقوق بشر، بلكه پرده برداشتن از جناياتي كه اگر بنا به گفته بسياري در گذشته نيز انجام شده بود، حتي قربانيان، اينگونه پرده از آن برنداشته بودند و نه گزارش از نقض حقوق زندانيان با نام و نشان بلكه اعتراض به رفتار غير انساني با گمنامان و قربانيان بي نام و نشان كه بسياري حتي اطمينان هم نمي كردند تا حكايت پر دردشان را گوش فرا دهند.

من به عنوان يك مدافع حقوق بشر حقير و ناتوان، از آنچه نوشتيد و ايستاديد و بي پروا سخن گفتيد، فقط تحسين و احساس كوچكي بيشتر و بيشتر كردم. به حق شما مدافع حقوق بشري هستيد كه نه با نام و عنوان حقوق بشر بلكه در عمل به ان عمل كرديد.

دفاع شما از قربانيان جنايت هاي اخير، دفاع از يك فرد قرباني نبود، بلكه دفاع از ملتي بود كه با افشاگري شما مقاوم تر و پيگير تر و حقانيت ادعايشان آشكارتر شد، هر چند شايد شما اكنون خواص مردودي به شمار ميآييد، در حالي كه مي توانستيد يكي از خواص نمره ممتازو نور چشمي باشيد.

دفاع شما از قرباني اي- ترانه - بود كه ديگروجودهم نداشت تا قدر داني كند. اما يقين بدانيد ترانه هاي ديگري سروده خواهند شد كه اين بار نام كروبي را نه فقط آشناي خانواده هاي شهدا و زندانيان سياسي كه نامي آشنا براي قربانيان خشونت، تجاوز شدگان و شكنجه ديدگان ملت ايران خواهد كرد

روزآنلاین.